วิชาชีพในประเทศไทย

ใช้เกณฑ์ การมีพระราชบัญญัติวิชาชีพหรือการมีสภาวิชาชีพรองรับ จะได้วิชาชีพต่าง ๆ ในประเทศไทย ดังนี้

- ทนายความ: พระราชบัญญัติทนายความ พ.ศ. 2528
- นักกายภาพบำบัด: พระราชบัญญัติวิชาชีพกายภาพบำบัด พ.ศ. 2547
- พยาบาล: พระราชบัญญัติวิชาชีพการพยาบาลและการผดุงครรภ์ พ.ศ. 2528 และฉบับแก้ไขเพิ่มเติม
- สัตวแพทย์: พระราชบัญญัติวิชาชีพการสัตวแพทย์ พ.ศ. 2545
- ทันตแพทย์: พระราชบัญญัติวิชาชีพทันตกรรม พ.ศ. 2537
- เทคนิคการแพทย์: พระราชบัญญัติวิชาชีพเทคนิคการแพทย์ พ.ศ. 2547
- นักบัญชี: พระราชบัญญัติวิชาชีพบัญชี พ.ศ. 2547
- เภสัชกร: พระราชบัญญัติวิชาชีพเภสัชกรรม พ.ศ. 2537
- แพทย์: พระราชบัญญัติวิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. 2525
- วิศวกร: พระราชบัญญัติวิศวกร พ.ศ. 2542
- นักวิทยาศาสตร์: พระราชบัญญัติส่งเสริมวิชาชีพวิทยาศาสตร์และเทศโนโลยี พ.ศ. 2551
- สถาปนิก: พระราชบัญญัติสถาปนิก พ.ศ. 2543
- ครูและบุคลากรทางการศึกษา: พระราชบัญญัติสภาครูและบุคลากรทางการศึกษา พ.ศ. 2546


พนักงานอัยการและผู้พิพากษาไม่มีสภาวิชาชีพ แต่พนักงานอัยการอัยการจะต้องแต่งตั้งจากบุคคลที่เป็นสมาชิกแห่งเนติบัณฑิตยสภา




ไม่มีสภาวิชาชีพ(จะถือว่าเป็นวิชาชีพได้หรือไม่???)
- ผู้ต้องมีใบประกอบโรคศิลปะ ตาม พ.ร.บ.การประกอบโรคศิลปะ พ.ศ.2542 และฉบับแก้ไขเพิ่มเติม
- ช่างรังวัดเอกชน ตามพระราชบัญญัติช่างรังวัดเอกชน พ.ศ. 2535
- ผู้รับงานก่อสร้างควบคุม ตามพระราชบัญญัติการประกอบอาชีพงานก่อสร้าง พ.ศ. 2522